Geçen haftaki “Zorunlu Göç” isimli kitaptan sonra, bir şekilde benzer noktaları olan “Uçurtma Avcı” sını okudum. Garip bir tevafuk oldu diyebilirim. İlkinde, Kafkasya’nın Çarlık Rusya tarafından işgal edilmesi sonucu yaşanan bir dram; ikincisinde Afganistan’ın Sovyet Rusya tarafından işgal edilmesinden sonra yaşanan dramlar…
İzzet’im gözyaşım akar derine
Bin selâm Fatih’e ve askerine
Ulaşsın dünyanın dört bir yerine
Hafızların sesi bal Ayasofya
Kafkas toplulukları nasıl baş eğmediler ise Ruslar da emellerinden vazgeçmediler. Her fırsatta büyük kitlesel göçlere sebep oldular. Bu göçler sırasında yüz binlerce kadın, çocuk, yaşlı açlıktan ve ağır şartlardan telef oldu. Aileler parçalandı. Akrabalar birbirinin izini kaybettiler.
Genelde uzun yazılar yazıyorum. Pek ilgi görmediğini bile bile yazmaya devam ediyorum. Oysa bir slogan yazdığımda veya bir resim paylaştığımda çok daha fazla ilgi görüyor.
Tarihimizden ders alalım. Ayrışmak bize ancak felaket getirir. Bu zor zamanda da gördük ki Türkiye’nin gücü, sadece maddi değil; aynı zamanda, her birinin yüreği Kaf Dağı kadar büyük olan insanlarıdır. Dar günde bütün sıkıntıları, birlik olarak, aşma kabiliyetidir. Dünyanın dev güçlerinin inim inim inlediği bir ortamda dimdik ayakta olmamızın başka bir açıklaması var mı?
Diyebilirim ki; dedemi en mutlu gördüğüm zamanlar, bu zamanlardı. Birine yardım etmenin insana garip bir mutluluk verdiğini ilk onda görmüştüm.
Renkli görsellere desteklenen bu güzel masal kitabı okunmaya değer âcizane kanaatimce. Bilhassa büyüklerin okuyup küçüklere anlatması veya okuma çakındaki çocuklara okutması gerektiğini düşünüyorum.
Gelecek farklı. Geleceğe dokunmak mümkün. Onu kurgulamak, değiştirmek, yapılandırmak mümkün. Elbette kaderin ve beklenmedik gelişmelerin etkisi de var lakin insan iradesinin etkisini de unutmamak lazım.
Kendi kötülüğümüz bize iyi niyet gibi görünürken; başkanının iyiliğini bile kötüye yorarız. Öte yandan kendi malımız bize az görünürken; başkasının malında olur, her daim gözümüz.
En kötü karar bile, kararsızlıktan çok daha iyidir. Kararsızlık, fırtınalı denizde küreksiz, yelkensiz tekneyle seyahat etmeye benzer. Nereye savrulacağını kimse bilemez.
Şimdi yepyeni sürgünlere gebe Anadolu. İnsanlık bahçesinin bu nadide seyir terasından taptaze umut serpmek üzere olduğumuz günümüzde, daha kararlı olmalıyız. Daha dinamik ve daha heyecanlı…
Bu sefer her şeyi ben söylemek istemiyorum. Eğer bu yazıyı okuduysanız, lütfen şu soruya bir cevap yazın: Sizce ağa ne yapmalı, basının saldırıları karşısında nasıl bir tavır takınmalı, bu sorunu nasıl çözmeli?
Çarşıda, pazarda, alışverişte bolca kullandığımız “Kesenize bereket” deyiminin anlamını ve hikâyesini biliyor musunuz? Bilen biliyor ya ben yine de yazayım:
Bir yanım öğretmenlik, sınıf yönetimi, otorite derken; diğer yanım içimizdeki çocuk, her zaman ders işlenir ama leylekler her zaman tepemizde bu güzelliği sunmaz, diyordu.
(Kitaplarla Her Salı 20) *** Dünya hayatı bir tür oyun ve eğlence midir? Siz bu konuda ne düşünürsünüz? Oyundan kasıt elbette ki birilerinin başına […]
Güçlükler, bazen köpek gibidir. Korkarsan, saldırır. Takmazsan, yanından geçer gider. Üstüne gidersen nice başarılara ulaşmak için bir basamak bile olabilir.
Tarık Buğra yakın tarihimizi, romanlarında ele aldığı sıradan Anadolu insanının bakış açısıyla, çok doğal bir şekilde işlemiştir. Diyebilirim ki, yakın tarih siyasi hayatımızı işleyen romanları ile ünlü yazarlar Yakup Kadri ve Kemal Tahir’den çok daha gerçekçi ve halkçı bir geleneği temsil ediyor Tarık Buğra.
Tuna içime aksa ürker kıraçlığıma
Kudret helvası indi yetmedi açlığıma
Bütün ilimler şahit ezeli hiçliğime
Cennet bahçelerinden ine ine geldim ben
İzzet’im tek lüksüm süslü sözlerim
Geçmişi andıkça tutmaz dizlerim
Yırtık suratımı kendim yüzlerim
Kaybettim turayı özür dilerim
“Şeytan, zihnimizin kıvrımlarında dolaşıyor, esiri olduk hepimiz. Âdem ile Havva’yı cennetten çıkartan şeytan bizi rahatlıkla alt edebilir. Belki de günümüzde yasaklanmış ağacımız hepimiz için farklıdır.”
Değerli dostlar, bu hafta değerli bir eğitimci yazar olan Mustafa Aslansofuoğlu’nun “Delağra – Kuyu) isimli romanını okudum. Kitabı okuyana kadar sadece bir roman sanıyordum. Meğerse işin içinde, neredeyse destana yaklaşan efsaneler dizgisi varmış. Bu tür yazıları yazarken, her zaman yaptığım gibi, biraz internet taraması yaptım. Bu konuda yapılmış çalışmalar, belgeseller, şenlikler varmış.
Kitabı okuyacak olursanız veya okuduysanız şu soruyu sorun kendinize: Çocuğun çizdiği resimde, fil yutmuş boa yılanının içten ve dıştan görümü mü var; yoksa şapka mı? Vereceğiniz cevap çok önemli. Zira ne kadar büyüdüğünüz, vereceğiniz cevaba bağlı. İçinizdeki çocuğun yaşayıp yaşamadığı da buna bağlı…
Cengiz Aytmatov’un Beyaz Gemi isimli eseri, yayımlandığı 1970 yılından bu güne kadar çok yankı uyandıran, çok konuşulan bir roman. Kurgu olarak roman olsa da uzun bir öykü tadında olan Beyaz Gemi; masalla gerçeği, efsane ile hakikati birleştiren bir eser.
Aliya, hayatı boyunca batı kapitalizmine karşı İslam dünyasının birliğini ve kalkınması savundu. Her zaman ve her neslin önünde, İslam’ın mesajlarını gerçekleştirme görevi durduğuna inanıyordu.
Dedim adın nedir dedi korona
Dedim zalım mısın dedi ki çok, çok
Dedim kime çektin dedi şarbona
Dedim durmaz mısın dedi ki yok, yok
(Âşık Feymani’nin “Sevdiğim” İsimli Şiirine Dair…)
Şiir ve şair üzerine söylenecek o kadar şey var ki… Düşündüklerimin özetinin özetini sizlerle paylaştım. Yeterince doğru ifade ettiğim konusunda da emin değilim üstelik. Şiirin manası, şairin karnındadır, demişler. Şüphesiz herkesin kendince çıkaracağı bir anlam vardır.
Bir kuru öksürük, yüksek hararet
İnsandan insana yayılır illet
Sağlıklı bir nefes en büyük nimet
Eksik kalsın birkaç işin evde kal
Allah’ını seviyorsan
Yiyip içip doymuyorsan
İlla kurban istiyorsan
Al Tramp’ı verme geri
Çanakkale, tarifi kelimelerle mümkün olmayan bir kahramanlık destanı. Bir milletin, hayat hakkına tecavüz eden yamyamlarla, amansız mücadelesinin gerçek öyküsü. Eğer elde o kadar kayıt, belge, şahit ve görüntüler olmasaydı kim inanabilirdi ki bütün bunlara…
Özellikle hassas dönemlerden geçtiğimiz bu günlerde; yine bir yerlerden çıkagelse de bize güzel nasihatlerde bulunsa, soy soylayıp, boy boylayıp dualar etse. Bize moral verse… Ne güzel olurdu, değil mi?
Bin yıldır dünyaya vermişiz nizam
Çakallar kesemez bizlere ahkâm
İzzet’im beklerim sabırla sıram
Korkuları kırdı otuz üç yiğit
Bu eser onun yaşamdan ve tecrübelerinden ortaya çıkmış çok önemli bir kaynaktır gençler için. Her bir sözün altında büyük bir tecrübe ve samimiyet var. Belki de bu sebepledir ki bir roman veya hikâye olmadığı halde bu kadar büyük ilgiyle karşılanmıştır.
İyilik ve merhamet üzerine derin tefekkür içeren İyilik Üzerine, Mustafa Kutlu’nun bütün eserleri gibi aslında bizi bize anlatmaktadır. Yukarıda adı geçen dört kahramanın sergüzeştlerini ve birbirleri ile tanışma hikâyelerini, birbirleri için onca yapılan iyilikleri güzel bir örneklik bağlamında sunuyor bize eser.
En nâzenin hâliyle Sumbas’ta batar güneş
Karşıdan ay görünür bakarlar kardeş kardeş
Ünlü hikâye yazarımız Sait Faik Abasıyanık, Orhan Veli Kanık hakkında şu ibretlik sözleri söyler ki, bu sözler aslında şairin yaşam özetidir: “Üzerinde en çok durulmuş, zaman zaman alaya alınmış, zaman zaman kendini kabul ettirmiş, tekrar inkâr, tekrar kabul edilmiş; zamanında hem iyi hem kötü şöhrete ermiş bir şair”
“Eylül çağırıyor beni. Her sene eylüller çağırır zaten. Yine eylül gelir, saçlarımıza eylül düşer.” diye başlıyor öykü. Bir garip duygu sarmalının öyküsü: İçinde Eylül Biriktiren Kadın.
Hoş geldiniz çocuklar. Çiçeklerle geldiniz. Nergisler gibi, kara kışa inat, açtınız rengârenk. Umudu oldunuz özlenen baharların. Dünya sizinle huzur bulacak. Size döndüğü zaman, huzur bulacak. Kardeşlik muştusu, zemininizde yeşerecek.
Kutsalı yırtanın bozuktur kanı
Bu işe sıkıldı İzzet’in canı
Vekil bozuntusu şaşkaloz seni
Ayağımın altına sererim şimdi
Denize zehir katın
Dibine kadar batın
İzzet yazsın siz yatın
Kirletin tüm dünyayı
Refik Halit Karay bir yolcu esasında. Sürgün de olsa, Anadolu’yu gezmiş, yaşamış, hissetmiş bir yolcu. Her yol, hikayelerle doludur şüphesiz. Anadolu da öyle. Bir yandan insanı, bir yandan da devri anlamak için mutlaka okunması gereken bir eser, okunması gereken bir yazar. Dili zevkli ve akıcı, üslubu yumuşak, sade…
Cümle ervah selâm verir Nebiye
Nasihati kulağımda dün gibi
On bin yılı dakka değil saniye
Bu âlemin başı sonu kün gibi
İnerek semadan sarsa her yanı
Kutlu bir el silse çeşm-i giryanı
Bir mana giyinse lafz-ı üryanı
Giyinip aşk ile yanar mı Şem’i
Sayın veli şimdi dinle sözümü
Tatil geldi çocuğuna iyi bak
Üç Şubat’ta kara etme yüzümü
Karne aldı çocuğuna iyi bak
Süz peteğin balını
Var salını salını
Öp dedenin elini
Budur senin ödevin
Sanallığın neredeyse tamamen hayata hâkim olduğu günümüzde, elle tutulur güzelliklerin varlığı umudu diri tutmaya devam ediyor. İşte o güzelliklere bir yenisi eklendi: Filinta.
Değişim, sinsi ilerleyen bir ur gibi bedeni sarıyor. İlk bakışta muhafazakar bir çevrede yetişen Derya’nın değişimi anlatılıyor gibi görünse de aslında toplumun kapitalizm ile dönüşümünü de okumak mümkün bu eserde.
İlk kitap, ilk heyecan… Okumak, bir hayata bakış hengâmesi olduğu kadar; yazmak da hayatı yorumlama vetiresi… Yeni bir şey icad etmedim, olağanüstü bir bir insan da değilim. Benim de söylemek istediklerim vardı. Söyledim kendi dilimce. Taktir okuyucunun. Sonuç ne olursa olsun söylemeye, yazmaya devam edeceğim.
Raif Efendi, bu dünyada nice insanları temsil eder ki onların varlığının farkında bile olmayız çoğu zaman. Ben acizane bunu “Raif Efendi Sendromu” olarak nitelendirdim. İlk midir bilmiyorum.
Yine de içten içe ona bir iki laf etmeden duramıyor insan.
Kim bilir belki de bu kadar pısırık olmamalıydı. Madem dünya acımasız insanlarla doluydu, o da en azından varlığını ortaya koyabilmeliydi. Saldırmasa bile savunma yapabilmeliydi.
Yıllar önce okuduğum Sabahattin Ali’nin bu kitabını (Kürk Mantolu Madonna) yeniden okumak, çok farklı duygular uyandırdı bende. Daha anlamlı ve daha oturaklı bir hal aldı derunumda.
İzzet’im aşığım sana
Değişmem seni cihana
Bâde içtim kana kana
Baygın baygın bakma bana
Bakma öyle ölürüm bak
Bazen insanın, al sana modern çağ, al sana diyetin, diyerek çekip gidesi gelmiyor mu? Hem de ne istiyorsa bırakıp ardında…
Telif hakkı © 2020 | MH Themes tarafından WordPress teması
