VARSA SÖYLESİN
Kaleleri ülkeleri fethetmekte ne var ki
Dil yorgunu bir gönüle giren varsa söylesin
sanrı
yaşamak sanrısıdır umuda damlayan
ab-ı engur damıtır dudakların
gözlerin ışıtır babil asmalarını
kim bilir belki de
akdeniz kıyılarına vuran
terkedilmiş bir dalgadır yüreğim
uçurtma ve güneş (şiir)
sana özel mektup yazdım
aldın mı güneş
aldın mı
al
EYLÜL
Bu mevsimde en güzel zamanlar, geceyi sabaha devreden yeni günün tatlı mı tatlı, adeta insana taze ruh üfleyen serinliğini bahşeden seher vaktidir.
NE OLUR ÖLME ANNE
Varlığını bileyim farketmez yakın uzak
Özgüven kaynağımsın kaygan yollarda kızak
Sensiz bütün caddeler ölümcül birer tuzak
Bırakma acılarda ne olur ölme anne
Tapınmak bir ihtiyaçtır!
Ha, bir de Allah’a… Ama o da pek kimsenin işine gelmiyor işte. Ona tapınmış gibi yapmak çok daha iyidir. Hatta ona çok çok tapınmış gibi yapmak, kendisine tapınmanın yolunu açar ki, hazine anahtarı…
ŞEHİT
İzzet’in gözleri nemlendi yine
İnne lillah emri dokundu ‘kün’e
Ay yıldız şeklini alınca sîne
Âb-ı Kevser ile arınan şehit
FARKINDALIK (DENEME)
Bence formül ve sırlar aramak yerine, kendimizi bilmeye yoğunlaşmalı, içinde bulunduğumuz dünyayı daha iyi anlamaya çalışmalıyız.
“Toplu Sözleşme” hem işveren hem de yetkili sendika için önemli bir sınav!
Bekleyip göreceğiz. Bu süreç, hem işveren hem de yetkili sendika için çok kritik bir sınav özelliğine sahip. Âcizane görüşüm; konuya bu hassasiyetle yaklaşmaları lazım. Hayırlısı bakalım.
İNSANA NE KADAR TOPRAK LAZIM?
Gözünü toprak doyursun, derdi eskiler. O gün için toprak; bugün için yanında evler, villalar, köşkler, banka hesapları, lüks arabalar… Say say bitmez.
Her gün yanı başımızda birileri ölüyor. Bir metrekaresi için her türlü melaneti işlediğimiz toprağın altına kendi ellerimizle gömüyoruz. Ama ibret almıyoruz. Bütün ömrümüzü hırslarımıza kurban ediyoruz.
Çiftçi Pahom’un çok geniş ve verimli arazilere sahip olmak için verdiği bir günlük mücadele, aslında insan ömrünün de sembolik bir benzeşimidir.